عدالت علوی در سایه/هبه کردن پست‌ها به ناکارآمدان تا کجا ادامه دارد؟

نهاد اسماعیلی منش_وقتی امام علی علیه‌السلام به خلافت رسید، برخی از اطرافیان به او پیشنهاد دادند که برای کاهش مخالفت‌ها و تثبیت قدرتش، معاویه را در منصب استانداری شام ابقا کند یا حتی برخی از مخالفان سرسخت را با دادن مقام و منصب ساکت سازد اما امام علی (ع) با قاطعیت این پیشنهاد را رد کرد و فرمود: به خدا سوگند! معاویه از من زیرک‌تر نیست، اما او نیرنگ می‌زند و خیانت می‌کند. اگر نیرنگ ناپسند نبود، من از همه زیرک‌تر بودم. اما هر خیانتی نافرمانی است و هر نافرمانی، کفر است. و برای هر خیانتکاری در روز قیامت پرچمی است که با آن شناخته می‌شود.»

ـــ نهج‌البلاغه، خطبه ۲۰۰

این موضع، نشان‌دهنده آن است که امام علی (ع) حاضر نشد برای آرام کردن فضای سیاسی یا خریدن سکوت مخالفان، پست و مقامی را به ناحق و بدون شایستگی واگذار کند، حتی اگر ظاهراً به سود حکومتش تمام می‌شد.

از نگاه ایشان، چنین اقدامی خیانت به امانت الهی و ظلم به مردم بود.

امروز اما در برخی سطوح مدیریتی، شاهد آن هستیم که به‌جای پایبندی به شایسته‌سالاری، مسئولیت‌ها به افراد ناکارآمد یا حتی به منتقدان فرصت‌طلب واگذار می‌شود تا صدای‌شان خاموش شود.

نتیجه این انتصابات، چیزی جز رشد نارضایتی اجتماعی، فساد اداری، تضعیف کارآمدی نهادها، و به حاشیه رانده شدن نخبگان، جوانان متخصص و نیروهای متعهد نیست.

و هر بار که خبرنگاری این واقعیت را گزارش یا نقد می‌کند، با برچسب، تهدید یا برخورد مواجه می‌شود.

آیا زمان آن نرسیده است که دستگاه‌های نظارتی با جدیت بیشتری به این چرخه معیوب ورود کنند؟

پست و مقام، هبه‌ی شخصی مدیران نیست که برای خاموش کردن مخالفت‌ها خرجش کنند.

این مناصب، امانتی است در دست مسئولان، و خیانت در امانت، عواقبی سنگین دارد؛ در دنیا و آخرت.

پایان پبام