خوزستان در گرمای ۵۵درجه/نمایندگان در سکوت یخ زده‌اند

نهاد اسماعیلی منش_ در حالی‌ که مردم خوزستان در گرمای طاقت‌فرسای ۵۵ درجه با قطعی‌های مکرر برق دست و پنجه نرم می‌کنند، تنها چهار نفر از ۱۸ نماینده این استان اقدام به امضای استیضاح وزیر نیرو کرده‌اند.

این در حالی‌ است که اعتراضات مردمی، گزارش‌های میدانی و داده‌های رسمی، همگی از بحرانی عمیق در مدیریت انرژی حکایت دارند. این سطح از سکوت و انفعال از سوی اغلب نمایندگان، نه‌تنها جای سوال دارد، بلکه شکاف عمیقی میان مطالبات مردم و عملکرد نمایندگان را عیان کرده است.

ناترازی شدید برق در خوزستان، فراتر از یک اختلال فنی، به بحرانی ساختاری در سطح مدیریت کلان انرژی کشور بدل شده است. این بحران، تنها منازل مسکونی را تحت تأثیر قرار نداده، بلکه صنایع کوچک و بزرگ را نیز به تعطیلی یا کاهش شدید تولید سوق داده است. کشاورزان از بی‌برقی برای پمپاژ آب می‌نالند و واحدهای تولیدی با خاموشی‌های چندباره در روز، قادر به حفظ پیوستگی خطوط تولید نیستند.

در چنین شرایطی، تعلل اکثریت نمایندگان در پیگیری راه‌حل‌های اساسی یا حتی حمایت از سازوکارهای قانونی برای پاسخ‌گویی وزیر نیرو، بیش از پیش بر فاصله بین پارلمان و مردم خوزستان مهر تأیید می‌زند.

مردمی که با گرما، ریزگرد، بی‌آبی و حالا قطعی برق درگیرند، حق دارند بدانند نمایندگان‌شان چرا به سکوت رضایت داده‌اند.

اقتصاد محلی خوزستان، به‌ویژه در مناطق صنعتی مانند اهواز، ماهشهر، آبادان و شادگان، با خاموشی‌های مکرر قطعا با ورشکستگی روبرو خواهد شد.

برق ناپایدار موجب کاهش بهره‌وری، زیان‌های مالی، افزایش هزینه تولید و در نهایت ودر کوتاه مدت به تعدیل، کاهش شیفت‌های اداری و حتی اخراج یا بیگاری کارگران خواهد شد.

این یعنی اشتغال، امنیت روانی و معاش هزاران خانوار مستقیماً در معرض تهدید قرار گرفته، آن‌ هم در استانی که خود قلب انرژی کشور است.

در کنار پیامدهای اقتصادی، آسیب‌های اجتماعی این بحران نیز جدی است. قطعی برق، آرامش خانوارها را در گرمای مرگبار به هم ریخته، بیماران تنفسی و قلبی را در معرض خطر قرار داده ث  مراکز درمانی، اصناف و خدمات عمومی را با مشکل جدی مواجه کرده است.

با این وجود، چرا اکثریت نمایندگان از ابزار استیضاح برای بازخواست استفاده نکرده‌اند؟ آیا منافع سیاسی بر مسئولیت اجتماعی‌شان ارجح بوده است؟

چهار نماینده‌ای که شجاعانه زیر بار این مسئولیت رفته‌اند—محمد امیر، جلیل مختار، کعب‌عمیر و ابراهیم‌پور—اگرچه در اقلیت هستند، اما نشان دادند هنوز روزنه‌ای از پاسخ‌گویی در مجلس باقی مانده است.

آن‌ها برخلاف دیگر همکاران‌شان، همراهی با مردم را به سکوت و انفعال ترجیح داده‌اند. اما چرا بقیه نمایندگان، که با رأی همین مردم به مجلس رفته‌اند، در این بزنگاه حیاتی، حتی حاضر به امضای یک کاغذ نشده‌اند؟

سکوت نمایندگان، نه‌فقط سکوت در برابر وزیر نیرو، بلکه سکوت در برابر هزاران فریاد مردمی است که این روزها در خوزستان از شدت گرما، بی‌برقی، بیکاری و بی‌پاسخی در حال فرسایش‌اند.

اگر نماینده‌ای نمی‌تواند یا نمی‌خواهد زبان مردم باشد، چرا در جایگاه نمایندگی باقی مانده است؟ مجلس بدون روحیه مطالبه‌گری، به نهادی بی‌اثر تبدیل می‌شود.

اکنون زمان آن رسیده که مردم خوزستان مطالبه خود را نه‌تنها از وزیر نیرو، بلکه از تک‌تک نمایندگان استان پیگیری کنند. نماینده‌ای که در چنین بحران ملی و استانی، ساکت می‌ماند، باید پاسخگوی موکلانش باشد. مطالبه‌گری، حق مردم و وظیفه نمایندگان است—و امروز خوزستان بیش از هر زمان دیگر، به صدایی بلند و صریح در خانه ملت نیاز دارد.

پایان پیام/